Σαν ένα μπολσεβίκικο άλμα προς τον σοσιαλισμό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης πρόγραμμα Θεσσαλονίκης μέσα στο τοπίο νεοφιλελεύθερου οικονομικού ζόφους όταν παρουσιάστηκε 4 μήνες πριν. Μέσα σε 1 μήνα μεταλλάχθηκε, σε έναν «έντιμο συμβιβασμό» που προϋπέθετε μια «αμοιβαία επωφελής» συμφωνία, ώστε να αναπνεύσει η οικονομία και να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Και τώρα, έγινε μια «βιώσιμη λύση» όπως μας ενημερώνει η «Αυγή», που δεν είναι το mail Χαρδούβελη, δεν είναι και οι προεκλογικές δεσμεύσεις αλλά αφήνει μια αχτίδα ώστε να μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία.
Η ονοματοδοσία λίγη σημασία έχει, όπως εν τέλει και η λεπτομέρεια των μέτρων που αδιαμφισβήτητα θα επηρεάσει – είτε άμεσα, είτε έμμεσα – εκατομμύρια κόσμο. Ο μεγεθυντικός φακός μπορεί να διακρίνει πίσω από τους τίτλους μια διαδικασία μετατόπισης σε όλο και χειρότερες θέσεις μάχης. Ένα άθροισμα τακτικών επιλογών που με όπλα τον «ρεαλισμό» και τον «ορθό λόγο» στόχευε να εξολοθρεύσει έναν αντίπαλο σε έναν πόλεμο άνισο και αβυσσαλέο. Εκεί που πρέπει να εστιάσει κάποιος είναι στο όριο μια διαπραγματευτικής υποχωρητικότητας, που στο όνομα της ανάγκης ύπαρξης συμφωνίας, φτάνει να παραβλέπει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό των τελευταίων χρόνων, την υποτίμηση του εκλογικού προσήμου των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ ως και τις αρχές της αριστεράς.
Η έκβαση μιας μάχης προφανώς δεν θα μπορούσε να προεξοφληθεί ως αρνητική όπως επίσης και μια τακτική. Αλλά ο αντίπαλος είναι αλήθεια πως έδειξε τις διαθέσεις του από την αρχή. Οι δανειστές σταμάτησαν από τις 20 Φλεβάρη να είναι εταίροι. Οι «σύμμαχοί», όπως ο Ρέντσι, ο Ντράγκι, ο Γιούνκερ και οι υπόλοιποι του τραπεζιού της διαπραγμάτευσης επέλεξαν από νωρίς στρατόπεδο, κόβοντας απευθείας τις γέφυρες με την τακτική του η «Ευρώπη αλλάζει» ενώ οι βασικές χρηματοδοτικές πηγές όπως η ΕΚΤ και το ΔΝΤ ασκούσαν επί 2 μήνες μόνιμο εκβιασμό προς το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Υπό αυτές τις συνθήκες με έναν πραγματικά καλόπιστο τρόπο κάποιος θα μπορούσε να πει χωρίς μεγαλοστομίες τύπου «νέο μνημόνιο», ότι ένα συμπέρασμα μπορεί να δώσει ώθηση στην αλλαγή κατεύθυνσης που αν δεν κάνει αυτή η κυβέρνηση θα γράψει μια μαύρη σελίδα για την αριστερά και τα κινήματα. Η στρατηγική είναι και παραμένει ίδια. Η αλλαγή στην Ευρώπη, με προμετωπίδα την αντίσταση στη λιτότητα και το νεοφιλελευθερισμό δεν έχει μόνο ένα δρόμο για να βαδίσει. Οι τακτικές επιλογές όμως, οφείλουν να επανασχεδιάζονται για να μπορούν να έχουν και την αναγκαία στρατηγική αποτελεσματικότητα αλλιώς δεν θα ήταν τακτικές.
Η δημοκρατία λοιπόν, η επιστροφή στην κοινωνία και στον λαό πρέπει να γίνουν για ακόμα μια φορά οι φωτεινοί σηματοδότες και ιχνηλάτες των αναγκαστικά δύσκολων επιλογών που θα πρέπει να παρθούν. Χωρίς αυτή, το μόνο που μπορεί να κερδηθεί το επόμενο διάστημα είναι η δικαίωση των πιο σκοτεινών σεναρίων για όλους μας.
πηγή: alfavita.gr
Posted in: 
