Τι είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή απαντώντας στον Σταύρο Θεοδωράκη
ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ, ΙΣΤ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΣΥΝΟΔΟΣ Α΄, ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΛΗ΄, Παρασκευή 8 Μαΐου 2015
ΑΛΕΞΙΟΣ ΤΣΙΠΡΑΣ (Πρόεδρος της Κυβέρνησης): Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Κατ’ αρχάς, θέλω να πω κι εγώ ότι είναι μια σημαντική ημέρα η επαναφορά της ορθής δημοκρατικής λειτουργίας στο Κοινοβούλιο και η επανέναρξη της ώρας του Πρωθυπουργού μετά από δυόμισι και πλέον χρόνια.
Κύριε Θεοδωράκη, δεν έχω πρόβλημα να υπερβαίνετε τον χρόνο. Απλώς για να συνεννοηθούμε, ακριβώς επειδή είναι η πρώτη διαδικασία, εγώ που την αξιοποιούσα αυτή την ώρα και άρα έχω στο θέμα αυτό μια μεγαλύτερη εμπειρία θα σας πω ότι ο Κανονισμός ορίζει πως τα πρώτα δύο λεπτά είναι για να κατατίθενται τα ερωτήματα ενώπιον του Σώματος. Συνεπώς θα σας πρότεινα από εδώ και στο εξής να συμφωνήσουμε -και αυτό αφορά και όλους τους Βουλευτές- η ανοχή του Προεδρείου να μην είναι στα πρώτα δύο λεπτά της κατάθεσης του ερωτήματος, αλλά να είναι σε ό,τι αφορά τον Πρωθυπουργό στην ανάλυση της απάντησης και σε ό,τι αφορά τον ερωτώντα, αμέσως μετά, στη δυνατότητά του να κάνει την κύριά του τοποθέτηση.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ (Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας «Το Ποτάμι»): Συμφωνούμε.
ΑΛΕΞΙΟΣ ΤΣΙΠΡΑΣ (Πρόεδρος της Κυβέρνησης): Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κύριε Θεοδωράκη, θέλω να μπω κατευθείαν στην ουσία της ερώτησης και θα ήθελα την ανοχή, διότι είναι πολλά τα ερωτήματα που θέσατε. Η Κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα φέρει για ψήφιση ένα νέο νόμο πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και αυτό θα γίνει μετά από ολοκληρωμένη και ενδελεχή διαβούλευση και δημόσιο διάλογο. Όλα τα θέματα, αλλά ιδίως αυτά που είναι πιο ευαίσθητα -εγώ θεωρώ τα θέματα της παιδείας εξαιρετικά ευαίσθητα- απαιτούν ενδελεχή διαβούλευση και δημόσιο διάλογο και θα συμφωνήσω μαζί σας ότι απαιτούν και συναινέσεις. Στο διάλογο αυτό θα έχουν δυνατότητα να πάρουν μέρος όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς και πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι όταν η δική μας Κυβέρνηση μιλάει για δημόσιο διάλογο, το εννοεί.
Το επισημαίνω διότι ο προηγούμενος νόμος, ο ν. 4009 που ψηφίστηκε το 2011, την εφαρμογή του οποίου υπερασπίζεστε με αυτή την ερώτηση, ψηφίστηκε Αύγουστο μήνα, μέσα μόλις σε μία εβδομάδα και χωρίς καμία ουσιαστική συμμετοχή των εμπλεκόμενων φορέων. Βέβαια, θα σας θυμίσω ότι αυτός ο νόμος και η ψήφισή του ήταν το crash test για τη δημιουργία της τότε οικουμενικής κυβέρνησης. Ήταν ο πρώτος νόμος που ψηφίστηκε από τα τρία κόμματα τότε που μετέπειτα σχημάτισαν την Κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη. Δεν υπήρξε καμιά ουσιαστική συμμετοχή των εμπλεκόμενων φορέων στον διάλογο τότε, που δεν υπήρξε διάλογος, ούτε καν της ΠΟΣΔΕΠ, και αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο, διότι έχει άμεση σχέση με τη συζήτηση που θα κάνουμε εδώ.
Μέχρι να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία με τον πιο σωστό τρόπο, η διαδικασία του διαλόγου για το μέλλον της παιδείας στη χώρα μας, το Υπουργείο Παιδείας προχωράει στη συζήτηση και στην ψήφιση ενός πολυνομοσχεδίου που ρυθμίζει επείγοντα θέματα. Ένα από αυτά, στο οποίο αναφερθήκαμε στις προγραμματικές δηλώσεις, και εγώ και ο Υπουργός κ. Μπαλτάς, αφορά στην κατάργηση των συμβουλίων ιδρύματος, τα οποία προέβλεπε ο νόμος. Τι είναι αυτό που καθιστά επείγουσα, κατά την άποψή μας, την κατάργηση των συμβουλίων ιδρύματος; Είναι η εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα πανεπιστήμια, εξαιτίας της δυνατότητας που τους δίνει ο νόμος να εμπλέκονται ανοιχτά στο ακαδημαϊκό όσο και στο διοικητικό έργο.
Από την ψήφιση του νόμου μέχρι σήμερα, υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις τέτοιου είδους εμπλοκής, που αφορούν τα προγράμματα σπουδών, τη διαχείριση του προϋπολογισμού των ιδρυμάτων, τη διαχείριση των ειδικών λογαριασμών των βιβλίων έρευνας, τους εσωτερικούς κανονισμούς, συνεχώς τριβές που κάνουν αδύνατη τη λειτουργία του πανεπιστημίου. Δεν θέλω να μηδενίζω, ούτε βέβαια αυτό αφορά προσωπικότητες που έχουν έρθει με καλή πρόθεση και με καλή διάθεση να προσφέρουν έργο και συμμετέχουν σε αυτά τα συμβούλια, αλλά ως επί το πλείστον ο απολογισμός της δράσης και λειτουργίας αυτών των συμβουλίων, ο απολογισμός ως επί το πλείστον είναι πενιχρός και θα έλεγα ότι είναι αρνητικός. Ούτε στρατηγικός σχεδιασμός ούτε ανάπτυξη των ιδρυμάτων ούτε τίποτα από όλα όσα βαρύγδουπα υποσχόταν ο προηγούμενος νόμος.
Ο ρόλος που δίνει ο ν. 4009 στα συμβούλια ιδρύματος –και επαναλαμβάνω ότι το λέω χωρίς να αμφισβητώ καλές προθέσεις κανενός προσωπικά- είναι ρόλος διαλυτικός. Και αυτό δεν είναι ατύχημα, αυτό έχει γίνει με απόλυτη γνώση και συνείδηση του νομοθέτη. Τα συμβούλια ιδρύματος ήταν το όχημα, προκειμένου να επιβληθούν στο πανεπιστήμιο δίδακτρα, προκειμένου να επιβληθεί η έμμεση διαχείριση των πανεπιστημίων από ιδιώτες, προκειμένου να γίνει πράξη η σταδιακή απόσυρση του δημοσίου από τη στήριξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Το επόμενο διάστημα θα έχουμε εκλογές σε πέντε τουλάχιστον πρυτανικές αρχές. Σας πληροφορώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας δεν επιθυμεί αυτές οι εκλογές να γίνουν υπό την κηδεμονία των συμβουλίων, όπως συνέβη τα δύο προηγούμενα χρόνια, τα οποία συμβούλια –και αυτό είναι πρωτοφανές στον κόσμο- με βάση το νόμο μπορούν κατά το δοκούν να αποκλείσουν υποψηφιότητες, να αποκλείσουν κάποιο μέλος ΔΕΠ να θέσει υποψηφιότητα, όπως πολλάκις έγινε το προηγούμενο διάστημα και όχι με ακαδημαϊκά κριτήρια, κύριε Θεοδωράκη. Επί της ουσίας περνούν τους υποψήφιους πρυτάνεις από μία συνέντευξη, όπου κριτήριο δεν είναι πάντοτε η ακαδημαϊκή τους πληρότητα. Είναι πάμπολλες οι καταγγελίες –θα μπορούσα και να τις απαριθμήσω- από ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ, ανθρώπους όμως που είχαν μια διαφορετική άποψη απέναντι στο νόμο, με πλούσιο ακαδημαϊκό έργο, οι οποίοι απερρίφθησαν από τα συμβούλια και δεν έθεσαν υποψηφιότητα, επειδή οι πεποιθήσεις τους και η άποψή τους για το πανεπιστήμιο δεν ταυτίζονταν με το πνεύμα του ν. 4009 και έτσι, χωρίς άλλη δικαιολογία, τους απαγορεύθηκε να θέσουν υποψηφιότητα.
Αυτό είναι το όραμά μας και το όραμά σας για τη δημοκρατία στα πανεπιστήμια; Αυτό έρχεστε να υπερασπιστείτε; Αυτά ούτε στη Βόρειο Κορέα δεν γίνονται, να αποκλείεται κάποιος από υποψηφιότητα, μόνο και μόνο επειδή έχει αντίθετες απόψεις! Δεν πιστεύω ότι είναι το όραμά σας και θέλω την άποψή σας σε αυτό.
Αυτοί είναι οι λόγοι που μας υποχρεώνουν να νομοθετήσουμε άμεσα την κατάργηση των συμβουλίων, διότι όσο παραμένουν, παρά την επικείμενη αλλαγή θεσμικού πλαισίου και την ίδια στιγμή που εμείς εδώ θα κάνουμε καλόπιστα ουσιαστικό διάλογο για να φτιάξουμε ένα νομικό πλαίσιο που θα απαντά στις δυσλειτουργίες, αυτά τα συμβούλια θα συνεχίζουν να υλοποιούν μια πολιτική, η οποία κατά την άποψή μας είναι πολιτική αποδόμησης του δημοσίου πανεπιστημίου. Φτιάχνουν δικούς τους εσωτερικούς κανονισμούς χωρίς να ρωτούν κανέναν, σπεύδουν να συστήσουν νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, ώστε να διαχειριστούν ό,τι προλάβουν από τους πόρους, την περιουσία και τους ειδικούς λογαριασμούς.
Έρχομαι στο θέμα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Μιλήσατε για την ηλεκτρονική ψηφοφορία και είπατε ότι αυτή διασφαλίζει τη μαζική συμμετοχή.
Είμαι υπέρμαχος της άποψης ότι η χρήση τεχνολογίας πρέπει να γίνει συμβατή με την καθημερινότητα μας. Εάν όμως έχουμε την αντίληψη ότι η ηλεκτρονική ψηφοφορία διασφαλίζει τη συμμετοχή, γιατί δεν την προτείνουμε; Να αντικαταστήσουμε τις εκλογές, να μην κουράζεται ο κόσμος να πηγαίνει στα παραβάν να ψηφίζει, να καταργήσουμε και την ζώσα διαδικασία μέσα στο Κοινοβούλιο και να ψηφίζουμε όλοι από το laptop μας, από τα γραφεία μας.
Εδώ, λοιπόν, πρέπει να βάλουμε κάποιες διαχωριστικές γραμμές. Τόσο καιρό η ψηφοφορία στα πανεπιστήμια γινόταν με τον παραδοσιακό τρόπο. Η μαζικότητα, όχι σε ό,τι αφορά τους φοιτητές, αλλά σε ό,τι αφορά τα μέλη ΔΕΠ ήταν διασφαλισμένη. Ήταν διασφαλισμένη η μαζικότητα. Δεν υπήρχε κανένα θέμα μαζικότητας.
Αυτό που άλλαξε με την ηλεκτρονική ψηφοφορία και ο λόγος που την καταργούμε είναι ο εξής: Με την ηλεκτρονική ψηφοφορία η πραγματική εφορευτική επιτροπή δεν είναι αυτοί που συλλέγουν τα e-mails και αθροίζουν τις ψήφους, είναι ένας server, τον οποίο κανείς μη μυημένος δεν μπορεί να ελέγξει. Επομένως, το αδιάβλητο δεν διασφαλίζεται. Όμως, το ακόμη χειρότερο, κρισιμότερο και ουσιαστικότερο είναι ότι δεν διασφαλίζεται η μυστικότητα. Τα ηλεκτρονικά ίχνη και η προσωπική επιλογή του καθενός είναι εκεί, στη διάθεση του κάθε ενδιαφερόμενου.
Έρχομαι στο ζήτημα της φοιτητικής συμμετοχής. Νομίζω ότι η θέση του Υπουργείου είναι ξεκάθαρη στο θέμα της φοιτητικής συμμετοχής. Για πρώτη φορά η εκπροσώπηση των φοιτητών συναρτάται με το ποσοστό συμμετοχής τους στην καθολική ψηφοφορία.
Ο προηγούμενος νόμος απέκλειε τους φοιτητές. Δεν το θεωρούμε δημοκρατικό και ορθό. Εμείς προσπαθούμε να φέρουμε τη συμμετοχή τους, σε συνάρτηση με την παρουσία τους στην ψηφοφορία. Και αυτό, πιστέψτε με, είναι ό,τι σημαντικότερο μπορεί να κάνει κανείς, προκειμένου να απεμπλακεί από το πατρονάρισμα των φοιτητικών παρατάξεων και των φοιτητοπατέρων, όπως λέτε, η συμμετοχή του κάθε φοιτητή.
Διαγραφές. Το αιώνιο θέμα των αιώνιων φοιτητών, κατά την άποψή μας είναι ένα αιωνίως επικοινωνιακό θέμα, αλλά αιωνίως πρακτικά ανύπαρκτο και θα σας εξηγήσω γιατί. Παρά το γεγονός ότι ο προηγούμενος νόμος, της διαγραφής δηλαδή των λεγόμενων «αιωνίων φοιτητών», ισχύει από το 2011, ελάχιστα ιδρύματα είχαν τεχνικά τη δυνατότητα να προχωρήσουν σε διαγραφές.
Επιπλέον, κατά την άποψή μας, είναι και μια περιττή επίδειξη αυταρχισμού. Οι φοιτητές αυτοί δεν έχουν το παραμικρό κόστος για το Πανεπιστήμιο. Μετά την παρέλευση δύο χρόνων από την κανονική διάρκεια των σπουδών τους δεν παίρνουν βιβλία, δεν δικαιούνται πάσο, δεν έχουν δικαίωμα για σίτιση ή στέγαση, δεν έχουν ούτε καν το δικαίωμα συμμετοχής σε εκλογή εκπροσώπων, σε αντίθεση με ό,τι ισχυρίζεται η ερώτησή σας. Οι περισσότεροι δε από αυτούς έχουν ήδη εγκαταλείψει το Πανεπιστήμιο.
Στερούμε κάποιους από τη θεωρητική, λέω εγώ δυνατότητα, -διότι μιας και λέτε συχνά ότι προέρχεσθε από μία λαϊκή γειτονιά θα ξέρετε ότι πολύς κόσμος, πολλά παιδιά, στερούνται της οικονομικής δυνατότητας να σπουδάσουν και ακριβώς γι’ αυτό το λόγο αναγκάζονται πολλές φορές να διακόψουν τις σπουδές τους για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, αλλά η επιθυμία αυτών των ανθρώπων κάποια στιγμή είναι να επιστρέψουν, διότι για εμάς η γνώση είναι αυταξία, και να έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στη γνώση και στην ακαδημαϊκή διαδικασία- που είναι κάτι ιερό και δεν θεωρούμε ότι για μία γραφειοκρατική διαδικασία που δεν κοστίζει πρέπει να τη στερήσουμε.
Σε ό,τι αφορά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, παρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα από πλευράς σας μια έντονη διαμαρτυρία –επιτρέψτε μου την έκφραση, όμως, χωρίς περιεχόμενο- για τη δήθεν κατάργηση των προτύπων σχολείων ή την κατεδάφιση των πειραματικών. Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι δεν ισχύει τίποτε από τα δύο. Αυτό που κάνει η Κυβέρνηση, είναι να διαχωρίζει τα πρότυπα από τα πειραματικά, όπως ίσχυε για δεκαετίες στη χώρα μας, προτού τα συμπτύξει ο προηγούμενος νόμος.
Στα πειραματικά σχολεία, κύριε Θεοδωράκη, είναι αντιεπιστημονικό και δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο να επιλέγεις με κλήρωση, διότι στα πειραματικά σχολεία πρέπει να έχεις όλη τη μαθησιακή γκάμα. Ο ρόλος των πειραματικών άλλωστε είναι ακριβώς αυτός. Να πειραματίζονται αξιοποιώντας το μέσο μαθησιακό επίπεδο των μαθητών, προκειμένου να προάγουν μαθησιακά προγράμματα βέλτιστα και ικανά να εφαρμοστούν και σε όλα τα υπόλοιπα σχολεία, αλλιώς δεν έχει νόημα να λέμε ότι είναι πειραματικά. Πειραματικά είναι ακριβώς διότι πειραματίζονται και δεν μπορούν να πειραματίζονται στους καλύτερους μαθητές. Με εξετάσεις θα συνεχίσουν να έχουν μαθητές, όχι τα πειραματικά, αλλά τα πρότυπα σχολεία, εκείνα τουλάχιστον που το επιθυμούν. Διότι υπάρχουν και πρότυπα σχολεία που δεν επιθυμούσαν ούτε επιθυμούν να παίρνουν με εξετάσεις και έπαιρναν και αυτά με κλήρωση.
Ας δούμε, όμως, τι ακριβώς υπερασπίζεστε από τον προηγούμενο νόμο, τι ακριβώς έγινε και τι δεν έγινε με αυτήν τη σύμπτυξη πειραματικών και πρότυπων σχολείων. Αυτό που έγινε με τη σύμπτυξη των προτύπων και πειραματικών, ήταν η δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Εξήντα σχολεία αποσπάστηκαν από τον κορμό της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και συγκροτήθηκαν σε μία αυτόνομη νησίδα ανεξάρτητη ακόμα και από τις δομές του Υπουργείου. Και ο στόχος αυτής της ενέργειας ήταν να δώσει στις προηγούμενες κυβερνήσεις την ευχέρεια να εγκαταλείψουν σιγά-σιγά το υπόλοιπο σύστημα, δηλαδή το πιο αδύναμο και μεγαλύτερο κομμάτι του εκπαιδευτικού συστήματος, στην τύχη του.
Αυτό που συνέβη στην πράξη ήταν το εξής: Πρώτον, δημιουργήθηκε ένα νέο σύστημα παραπαιδείας δίπλα στα υπάρχοντα συστήματα παραπαιδείας και δεύτερον, ειδικά σε μικρές περιοχές, υπήρξε ουσιαστικός διαχωρισμός των μαθητών και των σχολείων. Φανταστείτε μια μικρή επαρχιακή πόλη όπου αν πάρεις όλους τους καλούς μαθητές και τους πας μαζί μόνους τους σε ένα ξεχωριστό σχολειό, τότε όλα τα υπόλοιπα σχολεία υποβαθμίζονται. Και υποβαθμίζεται συνολικά το επίπεδο της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Δική μας υποχρέωση και δική μας δέσμευση είναι να διασφαλίσουμε την ποιοτική αναβάθμιση της εκπαίδευσης στο σύνολό της και σε όλες τις βαθμίδες. Θα αναμετρηθούμε με το πρόβλημα αυτό και επ’ αυτού θα κριθούμε.
Είδα ότι επισκεφθήκατε μια λαϊκή γειτονιά. Να σας πω ότι βεβαίως και πρέπει να υπάρχουν πειραματικά σχολεία σε όλες τις λαϊκές και απομακρυσμένες γειτονιές. Και το πειραματικό σχολείο ήταν μία από τις σημαντικότερες καινοτομίες των αρχικών, των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, σας θυμίζω. Εγώ προσωπικά τελείωσα πειραματικό σχολείο και Πολυκλαδικό Λύκειο και ξέρω ότι ήταν πολύ σημαντικά σχολεία υψηλού επιπέδου, παρ’ ό, τι με κλήρωση εισάγονταν εκεί για όλα τα προηγούμενα χρόνια οι μαθητές.
Δεν έχουμε, λοιπόν, πρόθεση να μεταφέρουμε στην εκπαίδευση κάποια οράματα, κατά την άποψή μου, φρικιαστικά –δεν αναφέρομαι σε σας- ορισμένων ακραίων της νεοφιλελεύθερης σχολής περί κοινωνίας των 2/3 και του 1/3. Με βάση αυτή τη λογική επαναφέρουμε την κλήρωση στα πειραματικά και αφήνουμε τα πρότυπα να επιλέγουν αν θέλουν εξετάσεις ή όχι.
Στο θέμα της επιλογής διευθυντικών στελεχών θα πρέπει να πληροφορηθείτε το σύστημα που ίσχυε μέχρι σήμερα. Και αυτό νομίζω έχει μια αξία να το πληροφορηθούμε όλοι. Τα 2/3 της μοριοδότησης σχετίζονταν με τα προσόντα. Το 1/3, όμως, ήταν συνέντευξη, χωρίς προδιαγραφές, χωρίς δέσμευση των υπηρεσιακών παραγόντων για το τι θα ρωτήσουν, χωρίς διαφάνεια, χωρίς τίποτα, κανέναν έλεγχο. Απλά και καθαρά ήταν ένα μέσο του κράτους να επιλέγει αυτούς που θέλει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.
Εμείς καταργούμε τη συνέντευξη και μεταφέρουμε αυτό το 1/3, πέραν της μοριοδότησης που ανήκε στη συνέντευξη, στη γνώμη των διδασκόντων. Δεν είναι πιο δημοκρατικό αυτό, να βαραίνει, δηλαδή, περισσότερο η γνώμη του συλλόγου διδασκόντων στην επιλογή διευθυντικού προσωπικού από τη γνώμη κάποιων στελεχών του Υπουργείου που δεν ξέρουν καν ποιον εξετάζουν και τι ακριβώς να τον ρωτήσουν; Εμείς θεωρούμε ότι είναι πιο δημοκρατικό. Και δεν βλέπω σ’ αυτό κάποιον τρομακτικό κίνδυνο.
Αν δεν κάνω λάθος, αναφερθήκατε και στο θέμα των ξενόγλωσσων. Δεν καταργούνται. Δεν υλοποιήθηκε ποτέ αυτό. Δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Δεν καταργούνται. Το θέμα είναι να υλοποιηθούν τα ξενόγλωσσα τμήματα στα Πανεπιστήμια.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ (Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας «Το Ποτάμι»): Για τους υπηρεσιακούς διευθυντές…
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ (Πρόεδρος της Κυβέρνησης): Ανοίγετε ένα θέμα, κύριε Θεοδωράκη, για τους υπηρεσιακούς διευθυντές. Εγώ θα ήθελα να σας ρωτήσω με απόλυτη ειλικρίνεια, γιατί βλέπω ότι πριν από λίγο συμβουλευθήκατε τον Βουλευτή σας, τον κ. Θεοχάρη, ο οποίος ως Γενικός Γραμματέας των Δημοσίων Εσόδων έπαιρνε τα e-mails των κομματικών στελεχών της προηγούμενης κυβέρνησης για να διορίζει εφοριακούς! Και είναι στις τάξεις σας! Και δεν έχει απαντηθεί αυτό!
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ)
Και μιλάτε σ’ αυτή την Κυβέρνηση για κομματικοκρατία, η οποία βρίσκεται στην εξουσία τρεις μήνες και δεν έχει καταφέρει, εξαιτίας της διαπραγμάτευσης που μας τρώει το 70% του χρόνου, να αλλάξει ουσιαστικές δομές και κακώς κείμενα;
Όχι, κύριε Θεοδωράκη, κάνετε λάθος. Βεβαίως και δεν υπάρχει η διαδικασία του OpenGov, όπως την είχε ορίσει ο κ. Παπανδρέου. Και δεν υπάρχει διότι, κατά την άποψή μας, το πείραμα αυτό απέτυχε σε ό, τι αφορά τις πολιτικές θέσεις της Γενικής Γραμματείας των Υπουργείων. Οι Γενικοί Γραμματείς των Υπουργείων είναι πολιτική ευθύνη. Εκεί έχει την πολιτική ευθύνη ο Υπουργός και ο Πρωθυπουργός ακόμα. Αλλά όραμά μας δεν είναι η δημόσια διοίκηση να ορίζεται από το κομματικό κράτος.
Και εδώ θα κριθούμε. Όμως, αφήστε μας να κριθούμε. Εδώ δεν έχει αλλάξει ούτε ένας διευθυντής νοσοκομείου τρεις μήνες τώρα! Ούτε ένας διευθυντής υπηρεσίας δεν έχει αλλάξει!
(Χειροκροτήματα)
Παραμένουν ακόμα και όλοι όσοι ήταν Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, ΕΛΣΤΑΤ, Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Κανείς δεν έχει αλλάξει, ακόμα και αυτοί οι οποίοι είναι επικεφαλής και εμπλέκονται με δικαστικές υποθέσεις. Μόνο τότε τους ζητούμε την παραίτησή τους. Δεν μπορείτε να λέτε σε εμάς για κομματικό κράτος! Δεκτή η κριτική και την αποδέχομαι. Η κριτική είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Θα κριθούμε, αλλά δεν μπορείτε να μιλάτε σε εμάς για κομματικό κράτος.
Κλείνοντας, επιτρέψτε μου ορισμένες παρατηρήσεις. Μη χρησιμοποιείτε το επιχείρημα για τα διακόσιες χιλιάδες παιδιά που έφυγαν στο εξωτερικό, επειδή δεν υλοποιείται ο νόμος που ψηφίστηκε για την παιδεία από τα κόμματα του μνημονίου. Μην το χρησιμοποιείτε αυτό! Διότι αν το χρησιμοποιήσει κανείς, σημαίνει ότι δεν αντιμετωπίζει με υπευθυνότητα την κρίση που περνάει αυτός ο τρόπος. Διότι είναι μια δομική κρίση με θηριώδη ανεργία που προκαλεί απελπισία στους νέους ανθρώπους και τους αφήνει χωρίς όνειρο, χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα. Και νομίζω ότι αυτό δεν μπορεί κανείς να υπερασπιστεί ότι συνέβη, επειδή δεν υλοποιήθηκε ο νόμος που έφερε στη Βουλή η κυρία Διαμαντοπούλου και ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2011 από διακόσιους πενήντα πράγματι Βουλευτές.
Όμως, επαναλαμβάνω ότι αυτός ο νόμος δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το test τότε της νέας συμμαχίας που εκκολάπτονταν για να εφαρμοστούν τα μνημόνια. Ήταν το crash test της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού λίγο πριν δημιουργήσουν την Κυβέρνηση Παπαδήμου για να στηριχθούν τα μνημόνια. Αυτός ο αριθμός, λοιπόν, των διακοσίων πενήντα πέντε στη Βουλή δεν αντανακλούσε ανάλογο κοινωνικό συσχετισμό, πολύ περισσότερο δε που δεν έγινε διαβούλευση. Την ίδια αυτή πλειοψηφία του κ. Παπαδήμου την είδαμε να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος λίγους μήνες μετά. Ας μη χρησιμοποιείτε, λοιπόν, αυτό το επιχείρημα.
Εγώ θα ήθελα να κλείσω θυμίζοντάς σας κάτι που πιστεύω ότι είναι πιο σημαντικό από αυτή την ψηφοφορία τότε, τον Αύγουστο του 2011 σ’ αυτήν εδώ την Αίθουσα. Ο τότε Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος παρά την τρομακτική πλειοψηφία των διακοσίων πενήντα πέντε Βουλευτών, αρνήθηκε την κομματική γραμμή. Αρνήθηκε να ψηφίσει αυτό το νομοσχέδιο. Μάλιστα, κατέθεσε μία απολύτως τεκμηριωμένη άποψη για την άρνησή του.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι αυτό θα άξιζε να θυμάστε περισσότερο και να ανασύρετε περισσότερο από το δημοσιογραφικό σας αρχείο από εκείνη την ψηφοφορία-πρόκριμα για την πρώτη αλλαγή κυβέρνησης και Πρωθυπουργού μετά τη Μεταπολίτευση ερήμην της βούλησης του λαού. Αυτό αξίζει να το θυμόμαστε περισσότερο, κύριε Θεοδωράκη.
(Χειροκροτήματα)
Συμπλήρωσε τα στοιχεία σου στο Carrefour και κέρδισε 200 ευρώ
πηγή: alfavita.gr
Posted in: 
