Από τον θεωρητικό, φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Ζαν Μποντριγιάρ δανείζομαι μια φράση του, που διαβάζοντάς την μπήκα στη διαδικασία σκέψεων… «(….) οι κατακτήσεις της επιστήμης, σε βάρος του θανάτου έρχονται σε αντίφαση με την ορθολογικότητα του συστήματος: η τρίτη ηλικία αποβαίνει σημαντικό νεκρό, άχρηστο βάρος στην κοινωνική διαχείριση. Μεγάλο μερίδιο του κοινωνικού πλούτου (χρήματα και ηθικές αξίες) καταβροχθίζεται στην τρίτη ηλικία, χωρίς να μπορεί να της δώσει νόημα. Έτσι, το ένα τρίτο της κοινωνίας, βρίσκεται σε κατάσταση οικονομικού παρασιτισμού και διαχωρισμού. (….) Ο χαρακτηρισμός «Τρίτη ηλικία», τα λέει όλα: είναι κάτι σαν Τρίτος Κόσμος».
Ας κάνουμε τώρα μια αυθαιρεσία. Ας τοποθετήσουμε την έναρξη του γήρατος κάπου ανάμεσα στα 65 με 70 χρόνια ζωής. Όλοι μας θα μπορούσαμε ίσως να φέρουμε ένα παράδειγμα ανθρώπου τρίτης ηλικίας που επιλέγει να ζει το υπόλοιπο της ζωής του κοινωνικά ενεργός και όχι στο περιθώριο. Έναν άνθρωπο που λόγω ηλικίας, του αποδίδεται η εξουσία, το γόητρο και το κύρος, που τα «χρόνια» του αποτελούν πλούτο. Τι γίνεται όμως στο σύνολο της κοινωνίας; Είναι αριθμητικά ικανό το ποσοστό αυτών των ανθρώπων ώστε να λέμε πως η τρίτη ηλικία διάγει το υπόλοιπο της ζωής της κοινωνικά, πνευματικά, πολιτιστικά ενεργή;;; Δυστυχώς όχι!! Σήμερα, η πρόοδος της ιατρικής και της φαρμακολογίας παραχώρησε στους ανθρώπους έτη ζωής, τα οποία στο παρελθόν δεν ήταν εφικτά. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας αλλά και των έμπειρων επιστημόνων-ιατρών, των καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και υγιεινής, το προσδόκιμο αυξήθηκε στα 78 έτη κατά μέσο όρο (μιλώντας πάντα για τις χώρες του δυτικού κόσμου).
Ενώ όμως συνέβησαν όλα τα παραπάνω, παρατηρούμε την αντίδραση της κοινωνίας, η οποία περιθωριοποιεί και απαξιώνει τα άτομα τρίτης ηλικίας ως μη χρήσιμα και αποδεκτά. Μια κοινωνία που μέσα από την αγριότητα που τη χαρακτηρίζει, δεν έχει χρόνο για συναισθηματισμούς και απόδοση αξιών στους ανθρώπους που πέρασαν το κατώφλι της τρίτης ηλικίας. Τους τοποθετεί κάπου στο περιθώριο και τους αφήνει να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους, στενάζοντας από το κόστος που επωμίζεται για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη και την κοινωνικοποίηση αυτών. Τους στοχοποιεί και τους απαξιώνει, ως βάρη και παράσιτα.
Όλα αυτά συμβαίνουν στις κοινωνίες των ανθρώπων υποκινούμενα, από την άρχουσα ιδεολογία, που θέλει τον νέο εργάτη, τον παραγωγικό, αυτόν που μπορεί να εκμεταλλευτεί, ώστε να παράξει την απαραίτητη υπεραξία. Με λίγα λόγια, χρήσιμος άνθρωπος για το σύστημα είναι μόνο εκείνος που είναι πρόσφορος στην εκμετάλλευση. Οποιοσδήποτε άλλος αποτελεί βάρος από το οποίο πρέπει να απαλλαγεί….
Και πώς το πετυχαίνει αυτό; Αυξάνοντας τα όρια συνταξιοδότησης έως και τα 82 έτη (!!!!)… Έτσι, μετακυλίει το κόστος ζωής και παροχών των ατόμων της τρίτης ηλικίας, στους ίδιους και στους κοντινούς τους συγγενείς, παιδιά κλπ…
Ποιο είναι το μήνυμα που αντηχεί λοιπόν; Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας αποτελούν βάρος κι αυτό δε μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει να πεθαίνουν χωρίς να επιβαρύνουν τα δημόσια ταμεία. Αφού τους απομυζήσουν φορολογικά και υπό μορφή εισφορών σε ολόκληρο τον εργασιακό τους βίο κι αν κι εφόσον είναι ικανοί να ξεπεράσουν το ηλικιακό όριο των 82 ετών, να λαμβάνουν ένα προνοιακό επίδομα, που έρχεται να αντικαταστήσει τη σημερινή σύνταξη.
Πηγή: atexnos.gr
Συμπλήρωσε τα στοιχεία σου στο Carrefour και κέρδισε 2.000 ευρώ
πηγή: alfavita.gr
Posted in: 
