Ως το 2057, με τα σημερινά δεδομένα, οφείλουμε να καταβάλουμε στους πιστωτές – δανειστές μας 312,7 δις. Ευρώ. Μόνο για τα έτη 2021 και 2022 (καταφθάνουν) τα τοκοχρεολύσια ανέρχονται στο ποσό των 60 δις. Ευρώ.
Πόσο ανθηρή και ακμάζουσα προσδοκούμε την οικονομία μας, σε ποιους ρυθμούς και με τι ταχύτητες ευελπιστούμε πως θα ρέει η ανάπτυξη σε αυτή τη χώρα, βάσει ποιων (παγκοσμίως) παραδειγμάτων, προτύπων και υποδειγμάτων, στην κατεύθυνση ποιων μελετών, πλάνων και σχεδιασμών μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι και να αγωνιζόμαστε (αγωνιούμε) ως προς την υλοποίηση και την αποτελεσματικότητα ενός τέτοιου προγράμματος και της διαχειρισιμότητάς του;
Πόσο ηλίθιους μας θεωρούν ως πολίτες ( ή είμαστε;), πόσο καιροσκοπικά και κερδοσκοπικά λειτουργούν οι πολιτικοί μας και επιβάλλονται οι πολιτικές τους, για να βαυκαλιζόμαστε στη δίνη της μυθοπλασίας και στον παραλογισμό της ουτοπίας;
Τι απαιτεί και προϋποθέτει η αποκάλυψη και η αποδοχή της αλήθειας για το ανέφικτο, το ανεφάρμοστο και το αναποτελεσματικό του εγχειρήματος;
Σε ποια Ευρώπη των λαών και των πολιτισμών συνεχίζουμε να πιστεύουμε (βάσει των σημερινών δεδομένων), όταν οι πολίτες της κατηγοριοποιούνται ως προς τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα, όταν κυριαρχούν οι χώρες που αποφασίζουν και ακολουθούν ως παρίες και υποτακτικοί οι χώρες που «σφαγιάζονται», όταν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες θεωρητικά συναποφασίζουν, αλλά στην πράξη νομοθετούν και πολιτεύονται στην κατεύθυνση της βούλησης και των προσταγών του ενός;
Πόσο επιπλέον θα πρέπει να συνεχίσει η αφαίμαξη και το ξεζούμισμα του Έλληνα πολίτη, ποιον αριθμό θα πρέπει να προσεγγίσουν οι αυτοκτονίες, πού θα πρέπει να φθάσουν τα ποσοστά της ανεργίας και των νεόπτωχων, πόση ακόμα θα πρέπει να αποποιηθούμε αξιοπρέπεια, πόσοι επιπλέον νέοι μας θα πρέπει να ξενιτευτούν, τι άλλο θα πρέπει να διαλύσουμε, να χάσουμε ή να απεμπολήσουμε, για να κατανοήσουμε και να αντιληφθούμε ως πολίτες ότι το να απαιτούμε να παραμείνουμε σε αυτή την Ευρώπη και το Ευρώ «πάση θυσία» και με κάθε αντίτιμο ούτε μας τιμά ούτε οδηγεί σε λύσεις;
Σαφώς και ο δρόμος εκτός Ευρώπης δε θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Θα είναι δύσκολος και ανηφορικός. Μπορεί όμως να γεννήσει την ελπίδα και να προσδώσει προοπτική, σε αντίθεση με αυτόν που σήμερα βαδίζουμε και ο οποίος όχι μόνο ανέγραψε χαμένες θυσίες και οδήγησε τη χώρα στην πλήρη διάλυση, αλλά και με μαθηματική ακρίβεια την οδηγεί στην εξαφάνιση.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Κράτους, δηλαδή του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), από το 1991 έως σήμερα έχουμε πληρώσει για τοκοχρεολύσια, το Ελληνικό κράτος, δηλαδή οι Έλληνες φορολογούμενοι, εκατοντάδες δισ. Ευρώ στους «φιλεύσπλαχνους» και «ανιδιοτελείς» δανειστές μας, και συνεχίζουμε να χρωστάμε εκατοντάδες δισ. ευρώ. Μία, εντέχνως διαμορφούμενη, πολιτική πρακτική που εκτός από την οικονομική εξάρτηση και τα πάμπολλα δεινά επέφερε και την πολιτική εξάρτηση της χώρας. Μια εξάρτηση που επιτρέπει στους δανειστές μας να ξεδιπλώνουν συμπεριφορές και να επιβάλλουν κανόνες και νόμους Μπανανιοκρατίας.
Συμμερίζομαι τον αγώνα και την αγωνία της νέας κυβέρνησης, η οποία ανέλαβε την ηγεσία της χώρας σε δυσμενέστατες συνθήκες και μέσα σε ένα απόλυτα αρνητικό-εχθρικό εγχώριο και ευρωπαϊκό περιβάλλον. Αντιλαμβάνομαι την καθημερινή της προσπάθεια για εξεύρεση λύσεων και επιτυχή έκβαση. Θα χαρώ με την όποια επιτυχία της και θα κατανοήσω την αποτυχία της, εάν τα εγχώρια και ευρωπαϊκά ισχυρά πολιτικά κέντρα εκεί την οδηγήσουν.
Εκείνα όμως το οποία ως πολίτης αρνούμαι να αποδεχθώ είναι η διαιώνιση της μυθοπλασίας, το ξεθώριασμα των κόκκινων διαχωριστικών γραμμών (που η ίδια η κυβέρνηση προεκλογικά έθεσε και κέρδισε την ψήφο και την εμπιστοσύνη των πολιτών), η καταρράκωση των τελευταίων εναπομεινάντων ψηγμάτων αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας αυτού του λαού.
Υ.Γ. «Η αναγέννηση και η πραγματική ανεξαρτησία ενός λαού δεν μπορούν παρά να είναι έργο του ιδίου». Ι. Καποδίστριας.
Νίκος Πολυμενάκος
πηγή: alfavita.gr
Posted in: 
