οταν θα διαβαζεις αυτες τις γραμμες, ο Παναγιωτης, η Σπυριδουλα, η Διονυσια, η Λαμπρινη, η Εφη, η Μαρια κι εγω, δε θα ειμαστε κοντα σου.
Θυμασαι εκεινο το παγωμενο Σαββατοβραδο που σε εφεραν εδω σε μας;
Πώς να το θυμασαι; Ο πονος σου εκλεινε τα ματια και το στομα. Δεν υπηρχε χρονος για γνωριμιες.
Σε παρελαβε ο Παναγιωτης, σου περασε φλεβα. Τον κοιταξες με μισος. Ναι, σε πονεσε. Αλλα, απο κει σε κρατησε στη ζωη.
Η Σπυριδουλα ετοιμασε το κοκταιηλ σου. Κοιτουσες ολα αυτα τα μπουκαλακια με βλεμμα αποριας μωρου. Το ενα μετα το αλλο, περνουσαν μεσα σου, προσπαθωντας να σου παρουν τον πονο.
Πανω στη κλινικη, η Διονυσια σου πηρε τα ζωτικα σημεια και ανελαβε τη παρακολουθηση τους. Η Εφη, κανονισε τη φαρμακευτικη σου αγωγη, ετοιμασε τα απαραιτητα και σου πηρε εργαστηριακα. Η Μαρια φροντισε για τις υπολοιπες ιατρικες οδηγιες.
Ομως…….επρεπε να κανεις εκεινο το χειρουργειο.
Τη μερα που σε κατεβασαν στο χειρουργειο, εκει ηταν η Εφη κι εγω. Ο αναισθησιολογος μου εδωσε οδηγιες για το ειδος της αναισθησιας και, μαζι σε κοιμισαμε. Ημουν διπλα σου 4.5 ωρες. Εγω. Ενας αγνωστος. Μια κοιτουσα το μονιτορ, μια εσενα και μια την Εφη που εργαλειοδοτουσε και ηξερε τι
χρειαζοταν ο χειρουργος, πρωτου καν εκεινος το σκεφτει. Ακρατος επαγγελματισμος. Ολοι παναξιοι συναδελφοι-συνεργατες. Και ολοι, εκεινες τις στιγμες, εκει, για σενα. ΕΝΩΜΕΝΟΙ.
Τα πραγματα πηγαν κατ’ ευχην. Απαλλαχθηκες απο αυτο που σε βασανιζε. Εντελως. Συντομα βγηκαν ολα εκεινα τα ενοχλητικα σωληνακια απο πανω σου και αρχισες να περπατας ξανα.
Εφτασε η ωρα να παρεις εξιτηριο.
Ηρθες και μας βρηκες εναν εναν. Μας εσφιξες το χερι. Απο τη δυναμη που εβαλες, το τρεμουλο στη φωνη και το ευθραυστο, σχεδον βουρκωμενο χαμογελο σου, καταλαβαμε ολοι οτι το εννοουσες οταν μας ελεγες εκεινο το “ευχαριστω”.
Τελικα, το να βοηθας καποιον, δινει περισσοτερη χαρα σ’ αυτον που βοηθα, παρα σ’ αυτον που δεχεται τη βοηθεια. Και οταν μαλιστα αυτο συνοδευεται απο ενα αληθινο χαμογελο ευγνωμοσυνης, τοτε η χαρα πολλαπλασιαζεται.
Φευγοντας γυρισες πισω και με κοιταξες. Σου φωναξα κατι. Το θυμασαι;
Σου ειπα:
ΝΟΣΗΛΕΥΩ………………………….ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!
Δακρυσμενος, εγνεψες καταφατικα.
Καμμια φορα δεν βλεπω την οικογενεια μου ακομα και στη γιορτη μου.
Πολλες φορες λειτουργω πανω απο τις φυσικες μου δυναμεις.
Χωρις αναλωσιμα. Χωρις ρεπο. Χωρις ανασα.
Βλεπω πονο γυρω μου και τρελαινομαι.
Το κουραγιο μου, το χαμογελο σου.
Η δυναμη μου, ο καφες που με κερασες, επειδη το ενιωθες.
Τα οπλα μου: η επιστημη μου, η τεχνη μου, η πιστη μου, η πιστη σου σε μενα.
Παρ’ ολ’ αυτα, αλλα και για ολα αυτα λοιπον, θα σε ΝΟΣΗΛΕΥΩ……………….ΑΡΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ.
Ειμαστε οι παραλογοι, παρατολμοι Ατλαντες των Ελληνικων νοσοκομειων που στις πλατες μας στηριζονται οι ελπιδες ολων για υγεια.
Προσωπικα, αφιερωνω τη σημερινη μερα στους συναδελφους που δεν ειναι μαζι μας πια.
Χρονια πολλα συναδελφοι-ισσες. Καλες, ασφαλεις βαρδιες.”
Από τον φίλο Λάμπρο Λιάπη
Χρονια πολλα συναδελφοι-ισσες. Καλες, ασφαλεις βαρδιες.”
Από τον φίλο Λάμπρο Λιάπη
πηγή: stithoskopio
Posted in: 
