επειδή από το άγχος και την κούραση δεν είχα όρεξη να χαμογελάσω στον πελάτη που είχε χρυσοπληρώσει το διευθυντή, με αποτέλεσμα να παίρνω κακές κριτικές στο βιβλίο παραπόνων. Άλλαξα άποψη για τους ανθρώπους και το επάγγελμα. Όμως συνέχισα, ωρίμασα, προσαρμόστηκα και τα ξεπέρασα, έγινα γιατρός και μάλιστα αρκετά καλός. Πιστοποιήσεις, πτυχία και πάλι πιστοποιήσεις¨ Και έξοδα, πολλά έξοδα. Η ιατρική εξάλλου είναι ακριβό «χόμπι». Τώρα τελειώνω την εξειδίκευση, έχω άλλους 6 μήνες. Κοιτάζω προς τα έξω, Αγγλία, Γερμανία και βλέπω ανθρώπους με πολύ κέφι και στέρεα εκπαίδευση, ανθρώπους που πέρασαν από ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ και όχι λάντζα. Και μετά κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω κούραση και ανεπάρκειες, έναν άνθρωπο καμμένο με μαλλί ήδη γκρίζο. Όμως πρέπει να συνεχίσω, να χτυπηθώ στα ίσα και να επικρατήσω, γιατί κοιτάζω πίσω μου και βλέπω 2 μωρά παιδιά, μια γυναίκα χρόνια άνεργη και τον τραπεζικό μου λογαριασμό να μετράει 600 ευρώ στα 37 μου χρόνια. Ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα να γίνω ο πλουσιότερος Έλληνας, αλλά διάολε, ποτέ μου δε φαντάστηκα ότι θα ήμουν από τους φτωχότερους. Ε ναι λοιπόν, θα χτυπηθώ και ΘΑ επικρατήσω, αλλά Θεέ μου, πόσο βΛ@Κ@Σ ήμουνα να επενδύσω σε αυτήν τη χώρα.
πηγή: stithoskopio