Για όσους τυχόν τα έχουν ξεχάσει, για όσους δεν τα έχουν ποτέ ακούσει και κυρίως για όσους τυχόν έχουν παραπληροφορηθεί!
Με συγκινητική φιλοτιμία τα Μέσα Ενημερώσεως των Δημοσιογραφικών Απόψεων, αλλά επίσης οι πολιτικοί, δάσκαλοι, λογής διανοούμενοι κ.ά. συντηρούν το μύθο του Πολυτεχνείου, με εργώδη προσπάθεια που ξεκινά απο τις αίθουσες των βρεφονηπιακών σταθμών και συνεχίζεται χωρίς τέλος, ότι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έφεραν δήθεν την Δημοκρατία εν Αθήναις και όχι την δικτατορία του Ιωαννίδη. Οι εθισμένοι στο μύθο πολιτικοί, δάσκαλοι κ.ά βαποράκια του μύθου, αποκρύπτουν συστηματικά την αλήθεια που καταρρίπτει τα λεγόμενα περί εκατόμβης νεκρών, όπως αποκαλύφθηκε από συγκεκριμένες δικαστικές αποφάσεις περί ανυπάρκτων νεκρών-φοιτητών στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αλλά αποκρύπτουν επίσης και την άλλη εξαρτησιογόνο ουσία, για τη δήθεν κατάρρευση του καθεστώτος των συνταγματαρχών, συνεπεία της λειτουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού στο πολυπαθές ίδρυμα, με εκφωνήτρια την πολιτικώς μεταλλαγμένη κ. Δαμανάκη.
Σκόπιμα αποσιωπούν ότι... η χώρα είχε τότε πολιτική κυβέρνηση με υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη που θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές και την απομάκρυνση των στρατιωτικών, κι ότι ουσιαστικά η φοιτητική εξέγερση χρησιμοποιήθηκε -όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε-, για την πτώση του Παπαδόπουλου και τη διακοπή του εγχειρήματος ομαλής επιστροφής στην Δημοκρατία. Ετσι το Πολυτεχνείο, στην πραγματικότητα έγινε η γέφυρα μετάβασης στη χούντα Ιωαννίδη. Η χούντα αυτή έπεσε αφού πρώτα έφερε τους Τούρκους στην Κύπρο, οκτώ ολόκληρους μήνες μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Αξίζει όμως να αναφέρουμε σημαντικές μαρτυρίες που δεν είναι δυνατόν να διαψευσθούν και γι αυτό αποκρύπτωνται και αποσιωπώνται από τα Μέσα Ενημερώσεως των Δημοσιογραφικών Απόψεων.
Ο Ευάγελλος Αβέρωφ, Υπουργός Εθνικής Αμύνης, δηλώνει στο περιοδικό Επίκαιρα, τεύχος 562, την 10 Μαίου 1979:
«..Το Πολυτεχνείο υπήρξε μία ευγενική θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της νεολαίας. [Ωστόσο] Το Πολυτεχνείο όχι μόνο δε έριξε την Δικτατορία αλλά τη δυνάμωσε. Γιατί αυτό ήταν το έναυσμα που ώθησε πολλούς νέους αξιωματικούς λίγο πολύ απογοητευμένους απο τη δικτατορία, να συσπειρωθούν γύρω από τον Ιωαννίδη που ετοίμαζε συνομωσία αλλά δεν μπορούσε να την κάνει πράξη. Και έτσι επιβλήθηκε μια χειρότερη δικτατορία.
Τιμώ λοιπόν ειλικρινά και βαθύτατα την πρωτοβουλία και τον ηρωισμό των νέων που ξεκίνησαν αυτό το κτύπημα. Αλλά για να το τιμήσω, νομίζω πως πρέπει να πω αυτό που πιστεύω οτι είναι αλήθεια. Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας περί ανυπάρκτων «πολυαρίθμων νεκρών» να βοηθήσω και εγώ στην θεσμοποίηση μια ψεύτικης ιστορίας.»
Εξ ίσου αποκαλυπτικός ο αείμνηστος Κ. Τσάτσος (Ακαδημαικός, Καθηγητής Πανεπιστημίου, φιλόσοφος και Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τα έτη 1974-1980) στο βιβλίο του «Λογοδοσία Μιάς Ζωής» καταμαρτυρεί με μοναδική ειλικρίνεια και θάρρος:
«Έχω την συνείδηση μου ήσυχη ότι δεν συνήργησα στην κατασκευή του μύθου του Πολυτεχνείου. Λυπάμαι τα 5-6 παιδιά που σκοτώθησαν έξω και μακριά , διότι μεσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς. Η σκληρότερη δικτατορία που ακολούθησε, θα διαρκούσε πολύ ακόμη, αν δεν την έριχνε η εγκληματική ηλιθιότητα της απόπειρας κατά του Μακαρίου.»
Είναι δε γνωστόν, πλην όμως παντελώς αποσιωπούμενο, πως μολονότι το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος αποφάσισε, κατόπιν εντολών του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων και μετέπειτα Δικαιοσύνης Γ.Α.Μαγκάκη, να απονείμει «τιμητική σύνταξη» στις οικογένειες των φοιτητών που «εσφάγησαν», δεν βρέθηκε ούτε μια οικογένεια να διεκδικήσει τη σύνταξη, που κατέληξε στα αζήτητα. Ενώ στην μαρμάρινη πλάκα του μνημείου (που αποκάλυψε ως Πρωθυπουργός το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου) στο χώρο «της θυσίας» στο Πολυτεχνείο, τελικώς έχουν αναγραφεί δεκαοκτώ ονόματα με τη μισοσβυσμένη πλην όμως αναγνώσιμη διευκρινιστική περιγραφή: «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944». Δηλαδή ελλείψει (ευτυχώς) θυμάτων, στον αποκαλούμενο «ιερό χώρο » θυσίας επιστρατεύθησαν οι φοιτητές του 1941-1942!
Βεβαίως και δυστυχώς υπάρχουν νεκροί των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973. Ο αριθμός τους κυμαίνεται μεταξύ 23 και 12. Όμως όλοι σκοτώθησαν έξω και μακριά από το Πολυτεχνείο, όπως διαπιστώθηκε μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία από τον τότε υπουργό Δημοσίας Τάξεως Γ. Σκουλαρίκη. Ο δε Διευθυντής της Αστυνομίας Γ. Σαμπάνης, που διόρισε το ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα διότι είχε τις «περγαμηνές» του αντιστασιακού, κατέληξε ότι κατά το τριήμερο των γεγονότων του Πολυτεχνείου έχασαν την ζωή τους εκτός Πολυτεχνείου 12 συνολικώς Έλληνες.
Παρά ταύτα, κατ' έτος εν είδει ομαδικής παρακρούσεως και ανιάτου ψυχιατρικής νόσου εκόντες άκοντες συνεορτάζομεν την «Γιορτή του Πολυτεχνείου» δηλαδή το απόλυτο κενό, όσον αφορά στο επιτευχθέν αποτέλεσμα…
Βέβαια, αυτά τα στοιχεία δεν υπάρχει περίπτωση να εμποδίσουν την ετήσια παράκρουση της «προοδευτικής» νεολαίας. Διότι οι νέοι αυτοί δεν δίνουν δεκάρα για την αλήθεια. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να κάνουν επίδειξη βαρβαρότητας, με τη συνοδεία των γνησίως δημοκρατών λαθρομεταναστών που ευκαιρείας δοθείσης αρπάζουν ό,τι μπορούν από τις βιτρίνες που σπάνε καιτ΄αυτοκίνητα που καίνε οι νέοι προς τιμήν των …σφαγιασθέντων στο Πολυτεχνείο…
πηγή: stithoskopio
Posted in: 
